Op de klok stond minuut 90. De klok van de blessuretijd stond op 5:01. Gezang ging over in stilte, stilte ging over in verdriet, verdriet ging over in respect. Respect voor wat Ajax in de Champions League heeft gepresteerd dit seizoen. De spelers, stuk voor stuk met tranen in de ogen, werden toegezongen door het publiek en er werd geklapt om dit geweldige team te bedanken.
Het massale respect dat werd getoond was er niet alleen voor de prachtige sportieve prestaties, maar de spelers werden vooral bedankt voor het feit dat ze de wereld weer hebben laten zien waar Ajax en Amsterdam voor staan: Branie, creativiteit en plezier. Ajax maakte de Amsterdammer maandenlang trots!
Ik betwijfel of de Amsterdamse gemeenteraad de halve finale heeft gekeken. Die kijken natuurlijk liever naar de clubs uit de eigen geboortestad als FC Emmen, Helmond Sport of FC Groningen. We vallen in herhaling, maar het is brood nodig om een tegen geluid te laten horen. Halsema, Groot Wassink en Dijksma zijn namelijk in rap tempo bezig een bruisende stad te verlammen.
Na mijn laatste column hoopte ik dat we het gekste wel hadden gehad, maar sinds die tijd is het alleen maar erger geworden. Keer op keer hoopte ik dat ik een nieuw verbazingwekkend artikel niet goed las en dat er in plaats van ‘Het Parool’, ‘De Speld’ zou staan. Maar het bleek steeds niet zo te zijn. De betutteling van Amsterdam gaat maar door en door.
Ik zie ze zo zitten aan de grote tafel in het stadshuis. Groot Wassink in zijn H&M maat pak, Dijksma in haar nieuwste Primark jurk. En Femke mag, nog steeds bijkomend van het feit dat ze echt ineens burgemeester van Amsterdam is, de vergadering openen. Op datzelfde moment krijgt het stadsbestuur net een kopje koffie toegeschoven. Dijksma probeert lollig te doen en denkt er een typisch Amsterdams zinnetje uit te gooien “Ah Femke, een bakkie pleur dat gaat er altijd wel in” niet wetende dat dit een Haagse uitspraak is. De rest van de gemeenteraad komt niet meer bij van het lachen! “Een bakkie pleur, haha Sharon je begint al aardig in te burgeren!”
Halsema komt er met haar zachte stem niet tussen en besluit de piepende microfoon maar aan te zetten: “Nou mensen even alle gekheid op een stokje. Oh nee stokkie zeggen ze hier in Amsterdam he?! Even wennen. Haha! Nou punt één van de vergadering: alcoholverbod op de grachten. Wie begint?!”
“Afschaffen! Overlast!” roepen ze in koor.
In plaats van bezig te zijn met het mooier, beter en creatiever maken van onze hoofdstad is het teveel naar links uitgeweken bestuur bezig om te kijken waar er eventueel overlast zou kunnen ontstaan. “Femke ik wil graag een punt inbrengen” Roept Rutger Groot Wassink terwijl hij zijn broodtrommeltje dicht doet. “Ik sprak gister een meneer uit Hoogezand. Hij is net komen wonen in Amsterdam en heeft een woonboot op de Prinsengracht gekocht. Vorige week kwam er een boot langs waar wel 14 gezellige, net even te luidruchtige Amsterdammers grapjes aan het maken waren en aan het meezingen waren met Bloed, Zweet en Tranen van Andre Hazes. En wat denk je, Femke? Ze dronken zelfs rosé en bier! Dat is die meneer helemaal niet gewend, zoveel overlast! Ik pleit ervoor dat we de regelgeving gaan veranderen! Amsterdam moet voor iedereen fijn blijven!” De raad knikt instemmend.
Zelden is Amsterdam zo in dubio geweest. De vrolijkheid die Ajax aan onze stad geeft staat in schril contrast met het negativisme dat er heerst over het beleid van het stadsbestuur. Vraag een willekeurige Amsterdammer naar het huidige beleid en hij zegt dat hij “galish wordt van die bijgoochems” En dat kan hij gewoon zeggen zonder dat Halsema, Dijksma en de rest begrijpen wat hij zegt, want zij kennen deze woorden niet. Het is triest.
Het is triest dat we op dit moment te maken hebben met dit dorpse bestuur, maar we moeten er mee zien om te gaan op de typisch Amsterdamse manier. Een tegengeluid vol branie, creativiteit en plezier. Matthijs, Frenkie en Hakim hebben het te druk met kampioen worden, dus ligt er een taak voor de Amsterdammer. Ik zal het voortouw nemen en voorop lopen. De plannen liggen er.