Alles en iedereen de schuld ervan geven dat je iemand lief hebt, terwijl je diegene helemaal niet lief mag hebben. Als ik spreek over ‘verboden liefde’ dan weet iedereen wel waar ik naar toe wil gaan. Ook ik probeerde concreet te duiden waar het gevoel vandaan kwam., om de ernst van de situatie te doen verminderen. Om deze te kunnen relativeren, praatte ik mijzelf aan dat iedereen die lief voor mij was, iedereen die het beste met mij voorhad een verliefdheid werd, een obsessie van mijn hart.
Obsessief verliefd
Word ik op iedereen
die lief en meedenkend
mooi en vol liefde
zonder angst en haat
word ik op iedereen
die positief in het leven staat
Maar tijd verstreek en de kriebels in mijn buik die ik voor alle obsessieve liefdes voelde, waren veel minder krachtig en waardevol dan de grote verboden liefde die ik van mij af probeerde te zetten. De verboden liefde kwam terug, werd sterker en groeide. Leven in momenten en genieten van de momenten waarin je je bewust bent van de keuzes die je maakt, staan hoog op mijn prioriteitenlijst. En op die manier ging ik van de obsessie voor iedereen naar impulsieve geluksacties. We hielden van elkaar en waren gelukkiger dan ooit. Zo verdwaalde ik nog een eindje verder:
We verdwalen in rituelen
In abstract denken en
vertrouwen op ons gevoel
zodat we net als velen
geen oog meer hebben voor het doel
Impulsieve en snelle acties
Controle willen uitoefenen op alles om ons heen
De touwtjes in handen hebben
Overal en altijd
Verdwalen we nog een eindje verder
Blijven we in eeuwige strijd.
Deze strijd werd strijdiger en de liefde verliefder. De controle die we wilde uitoefenen was totaal verloren. Wanneer ik dacht alles in de hand te hebben, verloor ik het op het zelfde moment nog ontelbaar keer meer. De normen en waarden die je jezelf als volwassen persoon oplegt waren verdwenen. De grenzen die ik voor mezelf had geschetst, daar was ik al een aantal keren overheen gegaan:
Grenslijn
Dat was hem dan
Ik heb hem gewoon gemist
Rennend ging ik eroverheen
strompelend heb ik hem niet gezien
Maar dit was hem toch echt beslist
Grenslijn
Nu voel ik hem aan
Waneer je te laat en onbewust
over je eigen grenzen
heen en weer bent gegaan.
Dan maar aan toe geven. Ja, inderdaad grenzen. De grenzen zijn toch al vervaagd. Maar waarom zou dat toch komen? Is liefde echt zo iets groots? Is ware liefde onvermijdelijk? Alle strenge gedachtes naast mij neer te hebben gelegd, kon ik alleen nog maar denken:
Bij jou zijn is het liefste wat ik wil
Je vasthouden in de eeuwigheid
Onze eeuwigheid ook al maar even
Wil ik de jouwe zijn en jouw alleen
Onze kleine onenigheid in dit eindige leven.