Ik zit er al een tijdje op te wachten. Ieder uur refresh ik mijn Twitter nieuws feed, kijk ik even op Facebook of check ik de nieuwssites. Waar blijven ze? Aandachttrekkend Nederland onder leiding van Sunny Bergman en Sylvana Simons. De geweldige lach serie “De luizenmoeder” is immers al 3 weken lang op de televisie te zien. Een serie die aan de hand van Juf Ank en directeur Anton onder andere onze multiculturele samenleving op een grappige manier op de hak neemt.
Maar toch vraag ik mij elke keer na afloop van de serie af wanneer voor de eerste keer de racisme kaart wordt ingezet in ruil voor weer een weekje aandacht. Aanschuiven bij de VARA programma’s, even 10 minuten op de radio en vele reacties op Social Media verder en hoppa: Sunny, Sylvana en consorten kunnen er weer een maandje tegenaan!
Selectieve verontwaardiging heeft Nederland namelijk nóg meer bij de hand genomen in 2017. Ik heb mij er keer op keer over verbaast. De discussies werden harder, feller en vaak, laf achter een computertje gevoerd. Vaak zijn er politici of andere publiekelijke figureren gezwicht onder de druk van Twitterend Nederland. Anders zijn bepaalde dingen gewoonweg niet uit te leggen.
De gender neutrale discussie bijvoorbeeld. Heel Nederland in rep en roer, de NS spreekt mensen niet meer aan met “Dames en heren” maar met “Reizigers” en meer van dit soort van afstand door mij als zeer grappig gekwalificeerde acties omschreven, omdat 2% van de Nederlanders zich niet thuis voelt in het hokje ‘man’ of ‘vrouw’.
Zo zijn er nog talloze voorbeelden te bedenken en keer op keer denk ik dat ik een stukje van De Speld zit te lezen. Maar het blijkt telkens niet zo te zijn. Het was steeds serieus. Helaas. Wéér serieus!
Al analyserend kwam ik er deze week achter dat het ‘in hokjes plaatsen’ het grootste probleem blijkt te zijn van aandachttrekkend Nederland. Want dat is natuurlijk het makkelijkst. Dat is iets wat men ieder uur wel een keer mee maakt. Daar kan dus logischerwijs lekker vaak een Tweetje over gestuurd worden en, met een beetje geluk, Retweet iemand het wel! Spannend zeg!
Het organisatorisch vermogen van de mens wordt dus kortgezegd als racistisch omschreven of ervaren. Als je een donker persoon dus ‘donker’ noemt en een joods iemand een ‘jood’ dan kan dat blijkbaar racistisch overkomen. Maar ja, volgens mij is het heel simpel: zo gaat dat nu eenmaal in het brein van de mens. En zo gaat dat al eeuwenlang. Accepteer het! Omarm je hokje. Wees blij dat je donker bent. Wees blij dat je joods bent. Wees blij dat je moslim bent. Maak er wat van, geniet er van en steek je tijd in het positief tot uiting brengen van je eigen hokje in plaats van keer op keer te roepen dat wéér iemand tegen je hokje heeft aangeschopt, want het brein van de mens laat niet zo een drastische verandering toe.
Sommige dingen kan ik dus echt niet begrijpen. Waar ik dacht in 2017 al het gekste te hebben gezien en gehoord, had Sire ook in 2018 gelijk: “het houdt niet op, niet vanzelf”.
De NOS deed er namelijk nog een klein schepje bovenop, want men moet vanaf januari 2018 goed nadenken als je het woord ‘blank’ gebruikt dat dat niet te positief over komt. Ha! Hoe kom je erop? Hoezo denk je daarover na? Toen ik het fragment zag wachtte ik op de Lucky TV tekst: “Ook werken bij de NOS…..?” Maar het kwam niet, het was serieus. Helaas. Wéér serieus!
Altijd maar serieus, want wat ik het meest mis in alle bizarre veranderingen die Nederland blijkbaar zou moeten ondergaan, volgens het hokje ‘aandachttrekkend Nederland’, is een vleugje humor in de discussies. Lach om iemands wél of níet racistisch bedoelde grapjes en kom met een geweldige nóg grappigere comeback. Neem niet alles zo serieus. Humor heeft historisch gezien altijd overwonnen en een scherpe humoristische comeback laat elke wél of níet bedoelde racistische opmerking vliegensvlug voorbij gaan en veranderen in een hoopje onzin.
De simpele, maar o zo goede serie “De Luizenmoeder” brengt de lach weer terug tussen alle felle discussies door. Juf Ank laat zien hoe Nederland in elkaar zit. Ja, zelfs een kind van 6 wordt humoristisch in een hokje geplaatst, maar is dat racistisch? Alles behalve.
Het blijkt mogelijk! Eindelijk! Níet serieus, maar toch aan de orde van de dag!
Al lachend sluit ik mijn laptop en ga de straat op, stiekem neurie ik: “hallo allemaal, wat fijn dat je er bent….”