Muayad
Twee jaar geleden liep ik stage in de Amsterdamse reclamewereld. Fascinerend waren de voorspelbare feestjes in dat wereldje. Ik stond dan als stagiair urenlang te ouwehoeren met onbekende types. Over off-piste skiën in de Alpen, de nieuwste snufjes van Google en waarom een Uber bestellen alweer overrated was. Onze gesprekken hadden zin.
Op een van die feestjes werd ik voorgesteld aan Muayad. Hij kwam uit Syrië en was pas 18 jaar oud. Twee dagen voor het feestje was hij actrice en regisseuse Sanne Vogel tegengekomen op het Amsterdamse Centraal Station. Zij stond daar met een clubje vrijwilligers vluchtelingen op te wachten. Sanne en Muayad hadden direct een klik. Ze bood hem diezelfde avond een slaapplek aan. Een slaapplek bij haar thuis. Vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk. En als Sanne naar een feestje ging, dan ging hij met haar mee.
Mouayad en ik raakten aan de praat. Maar waar moest ik het met hem in godsnaam over hebben?
Niet over off-piste skiën in de Alpen. Maar waar dan over? Over het afscheid met zijn familie? Zijn reis naar Nederland? Ik durfde het allemaal niet te vragen. Terwijl ik zocht naar een onderwerp kwamen er schalen sashimi en glazen gin tonic langs. Het contrast was ineens zo ontzettend groot. En als je soms even niet meer weet waar je het over moet hebben, dan kan je maar beter over voetbal gaan ouwehoeren. Dat werkt altijd. Ik vertelde over Ajax en hij over FC Barcelona. In Syrië keek hij met z’n vrienden op Youtube alle goals van Messi.
Ik voelde mij schuldig en kon geen gin tonic meer zien. Ik nodigde hem uit voor een thuiswedstrijd van Ajax. Drie dagen later zaten we samen in de Johan Cruijff Arena. Muayad was nog nooit in een voetbalstadion geweest. Hij keek zijn ogen uit. Vijftigduizend mensen in een stadion! Het was fijn om te zien dat hij na al die ellende heel even wat afleiding had.
Daarna heb ik hem niet meer gezien. Tot vorige week. Ik bezocht samen met mijn vriendin de documentaire-voorstelling Nieuwe Familie. Het verhaal over hoe Sanne twee jaar geleden twee vluchtelingen in huis nam. En hoe die tijd is verlopen. Samen met de jongens stond zij op het podium. Muayad speelde de hoofdrol in een uitverkochte Kleine Komedie. In perfect Nederlands vertelde hij heel zelfverzekerd zijn verhaal. Alle vragen die ik tijdens het feestje niet had durven stellen werden in één klap beantwoord. Het afscheid van zijn moeder, het vluchten voor de corrupte politie, het geld wat hij moest betalen aan mensensmokkelaars, de hoge golven op de rubberen boot, zijn heimwee naar zijn vrienden en over zijn onzekere toekomst.
De kleine komedie was die avond in tranen. De voorstelling eindigde met een staande ovatie. Muayad was veranderd in een superster. In de foyer deed ik nog een poging om met hem te praten. Maar een groep meisjes met een bos bloemen was mij voor. De artiest had wel iets beters te doen. En terecht.
De komende tijd trekt Muayad met de prachtige voorstelling Nieuwe Familie door het land.
Misschien wil hij binnenkort wel weer mee met mij naar Ajax. Tenminste, als hij tijd heeft.