Jaren geleden - toen ik nog keihard heen en weer zwom – had ik regelmatig overlegmomenten met mijn coach Jacco Verhaeren of met de andere leden van mijn begeleidingsteam. Eén op één, in kleine groepjes of met z’n allen tegelijk. Dan namen we het programma voor de komende week, maand, jaar of Olympische cyclus door. Of andere ( voor de buitenstaander saaie) onderwerpen, zoals de start- en keerpunten, de lactaatwaarden in mijn lichaam of de arbeid-rust verhouding. Er was altijd wel iets te verbeteren en te bespreken op weg naar een volgende titel, medaille, kampioenschap of record. De locaties waar we dat deden? Overal en nergens. Kleedkamers, vergaderruimtes, staand langs de badrand of hangend aan een startblok. En soms, heel soms belandden we in een leuke brasserie of in een bruine kroeg. Gek genoeg heb ik alleen de overlegmomenten onthouden die werden gecombineerd met ouderwetse gezelligheid. Sterker nog: ik weet nog bijna letterlijk waar die gesprekken over gingen. Die gingen niet over de BV ‘Help Pieter zo hard mogelijk van A naar B zwemmen’, maar over onze relaties, onze kinderen, twijfels en onzekerheden en allerlei andere mooie en minder mooie kanten van het leven.
Als ik terugdenk aan mijn topsportcarrière, dan komen bij mij niet als eerste beelden naar boven waar ik als eerste aantik of een gouden medaille om mijn nek krijg gehangen. Nee, voor mij zijn de vrienden en verhalen die ik aan die loopbaan heb overgehouden, veel en veel belangrijker. De weg er naartoe - met vallen en opstaan, bloed, zweet en tranen - geven die medailles alleen maar meer glans. Daarom koester ik juist die gevoelige gesprekken aan de toog met een biertje of een bitterballetje erbij. Ook in mijn ‘nieuwe leven’ – als ondernemer, vader en echtgenoot – zijn deze gesprekken en momenten voor mij nog altijd goud waard. Maar tegenwoordig beleef ik die wel steeds vaker op dezelfde locatie: Brasserie ’t Stationskoffiehuis, op een steenworp afstand van mijn huis in Waalre. Een plek waar ze met eerlijke producten zonder poespas heerlijke gerechten op je bord weten te toveren in combinatie met een verrukkelijk, dorstlessende potje bier... Dít is voor mij de plek waar vrienden en verhalen samenkomen, de kleed- en huiskamer in één. Mijn lievelingsverhaal van de grote schrijver Roald Dahl is de Grote Vriendelijke Reus. Wat wil het toeval? Die staat hier aan het roer! Zijn naam is Barry, 2 meter gelukzalige gastronomie schoon aan de haak. Deze GVR is echt van onschatbare waarde voor mij.
In de zomer stond hij wederom voor me klaar. De keuken was al lang en breed gesloten toen ik samen met mijn vrouw op mijn fiets kwam aanzetten. Hij keek me aan, zette een koud biertje voor me neer en dook de keuken in.. Te laat was ik er namelijk achtergekomen, dat ik na afloop van een voor mij persoonlijk mega-succesvol evenement (ik was toernooidirecteur tijdens de World Cup zwemmen, augustus 2017 in Eindhoven), door de adrenaline, trots en voldoening was ‘vergeten’ te eten…
De Caeser-salade die ik toen van Barry kreeg voorgeschoteld, was de lekkerste die ooit mijn tong heeft aangeraakt. Al moet ik toegeven dat ook vooral de sfeer en de verhalen er omheen, ‘m waarschijnlijk helemaal ‘af’ maakten..
Pieter van den Hoogenband