Ik ben verdienstelijk amateurgolfer. Zo werd ik laatst tweede op het Nederlands kampioenschap voor amateurs (voor dertigplussers) en in mijn hoofd denk ik dan dat ik best een lekker balletje kan slaan met mijn handicap van 1.7. Maar golf ik daarna tegen een Deense prof als Anders Hansen dan voel ik, staand naast hem, een gevoel van schaamte opkomen. Profs spelen in een soort andere dimensie. Alsof het een andere sport is. Hansen slaat die bal veertig meter verder dan ik dat kan. En ja, lengte doet er wél toe bij golfen. ‘Wat zullen die profs wel niet van mij vinden als ze meer hier zien spelen,’ denk ik dan. Opeens kan je er ook niks meer van. En dan wil ik eigenlijk zo snel mogelijk die baan af.
Hetzelfde gevoel bekroop me toen ik dinsdagavond Feyenoord tegen Napoli zag voetballen. Jerry St. Juste, toch een talentvolle verdediger in de eredivisie, zag Lorenzo Insigne op hem afkomen. Hij weet ook wel, dan moet je naar de bal toe. Maar hij was een hert dat in de koplampen van een auto keek. Hij had angst. Wilde niet meer zijn waar hij was. Hij wilde naar de Europa League. Naar een dragelijk niveau. Waarop het net lijkt alsof je wel een aardig balletje kan trappen. En hij rende weg. Weg van in elk geval de bal. En toen stond het 1-0 voor Napoli.
Het is deze weken een reality check zonder weerga voor het Nederlandse voetbal. Je denkt dat je als landskampioen nog wat voorstelt, maar dan word je in eigen huis overhoop gespeeld door een team dat heel veel niveaus beter is. En dan twee weken later tegen een tegenstander die toch weer een klasse minder is dan Manchester City, volgt een nieuwe afstraffing.
Ook zo’n misverstand: dat je iets van die afstraffingen leert. Dat doe je niet. Echt niet. Ja, je ziet die andere wereld van dichtbij. Dat leer je dan misschien. Dat je dát niveau nooit aan zal kunnen. Op de golfbaan een paar meter naast Hansen zie ik wel waarom hij zo goed is. Maar ik kan gewoon niet wat hij kan. Nu niet en in de toekomst ook niet.
Ook niet als dat een beetje zo lijkt. Zoals Feyenoord de bal achterin nog weleens aardig rond kon spelen tegen Napoli, zo speelde ik ooit met PSV tegen Inter in de Champions League. Dat ging in het begin best lekker. Die bal ging vlot rond van speler naar speler. En dan zeiden we tegen elkaar dat het écht goed ging. Maar dan opeens hebben die Italianen de bal, knipper je met je ogen en sta je binnen een kwartier tijd met 2-0 achter. Daarna heb je in eerste instantie eigenlijk geen idee waar het nou eigenlijk precies is misgegaan.
Dat gevoel van schaamte van toen op de golfbaan naast Anders Hansen, dat heb ikzelf op een voetbalveld gelukkig nooit meegemaakt. Zelfs niet toen we met MVV de eerste zeven wedstrijden van het seizoen verloren. We stonden er een beetje voor zoals Roda JC nu. Huub Stevens zal de spelers wel weer de mijnen insturen binnenkort. Dat ze zien hoe hard die mijnwerkers werken. Alsof alles dan weer goed komt. Ze zijn gewoon niet goed genoeg.
Kenneth Perez