Als aanstaande vader van een dochter keerde mijn maag zich om, toen de koppen van de twee speelsters als sloopkogels tegen elkaar aan sloegen. Slachtoffer en dader tegelijk lagen ze groggy in het gras. De ongelukkige botsing bracht de wedstrijd Nederland – België met piepende remmen tot stilstand. De adempauze kwam goed uit, want het eerste kwartier van de wedstrijd vlogen de vonken er vanaf. Het regende tackles en slidings, de aanvalsdrift leek onbegrensd. Beide ploegen hadden in hun derde groepswedstrijd van het EK Vrouwenvoetbal het gas vol open gedraaid. Ook het publiek kon wel een rustmoment gebruiken.
In het uitverkochte stadion in Tilburg was ik één van de ruim 14.000 toeschouwers. Naast me zat mijn vader, hij zag de Nederlandse vrouwen voor het eerst voetballen. Nu de bal even niet rolde kon ik hem vertellen dat linksbuiten Lieke Martens volgend seizoen twee ton gaat verdienen bij Barcelona en spits Vivianne Miedema ongeveer anderhalve ton bij Arsenal, dat rechtsbuiten Shanice van de Sanden bij Liverpool speelt en dat middenvelder Jackie Groenen niet alleen goed kan voetballen maar ook bijna carrière had gemaakt als judoka. Stuk voor stuk helden en rolmodellen.
Ik wees ook naar de bondscoach van Oranje, Sarina Wiegman. Voor dit EK zullen weinig mensen ooit van haar gehoord hebben. Ze speelde in 1989 op de University of North Carolina (UNC). Ze zat in één team met Mia Hamm, historisch gezien nog steeds de Michael Jordan van het Amerikaanse vrouwenvoetbal. In 1996 voetbalde ik op dezelfde universiteit als Wiegman had gedaan. Bij aanvang van mijn eerste thuiswedstrijd zaten er ongeveer duizend toeschouwers op de tribune, de tweede helft ineens vijfduizend. In de rust vroeg ik een teamgenoot hoe dat kon. ‘Weet je het niet?’ zei hij. ‘Na ons spelen de vrouwen.’ Ik moest er even aan wennen, als Europeaan in Amerika: het opwarmertje zijn voor de meiden.
Daar en toen raakte ik gewend aan het idee dat mijn gender niet per se een garantie was om hoger in aanzien te staan dan vrouwen, gelukkig maar. Om in Amerika als voetballer serieus te worden genomen, moest ik knokken en vechten tegen vooroordelen, zoals de Oranje Leeuwinnen dat het afgelopen decennium in Nederland ook moesten doen om niet weg gelachen te worden. Hoezo kunnen vrouwen niet voetballen? Ik durf te beweren dat ik hun strijd een heel klein beetje ken.
De twee aangeslagen speelsters werden inmiddels aan de zijkant van het veld opgelapt.
Druppels bloed werden van het gezicht gedept, de fysio’s wikkelden tulbanden om hun hoofd. Opgeven was geen optie, de inzet was veel groter dan winst of verlies alleen. Ik herinnerde mijn vader aan een uitspraak van president Obama, toen hij de Amerikaanse voetbalsters na hun wereldtitel in 2015 op het Witte Huis ontving. Hij zei: ‘Dit team leerde alle Amerikaanse kinderen, dat spelen zoals een meisje, betekent dat je heel stoer bent.’
De met verband ingepakte speelsters keerden terug in het veld, de wedstrijd werd hervat. Een glimlach beitelde zich in mijn gezicht. De Oranje Leeuwinnen anno 2017 zien spelen, doet je geloven dat er een wereld aankomt waarin meisjes en vrouwen zich niet langer laten beteugelen, al helemaal niet door mannen. Mijn dochter komt precies op het goede moment.